Cap-poe!-cino van het Groot Melkhuis

Wat een mooie zomer, hè? Wij hebben de zomer vakantie al achter de rug, maar toen we van de week de zon zagen zeiden we tegen elkaar, “Kom we gaan er toch nog even van genieten.”

Zo gezegd, zo gedaan. We hebben dan wel handenvol werk aan het bouwen en bijhouden van websites, maar tenslotte zijn we baas in eigen bedrijf — en dan kan je jezelf lekker veel snipperdagen geven.

We waren al een hele tijd niet in het Vondelpark geweest, dus daar zijn we weer eens naar toe getogen.

Wel jammer dat er nog zoveel werkzaamheden gaande zijn in het park, maar daar hebben we allemaal baat bij. En er is nog genoeg ruimte om lekker te genieten.

We hebben eerst een mooie wandeling gemaakt. Af en toe op een bankje zitten om te genieten van de natuur, en van het kijken naar andere mensen. Heerlijk!

Het viel ons wel op dat het allemaal wat gedwee was — geen muziek, geen echt hippe vogels, zelfs geen groepjes jongelui. Wellicht is iederen die dag naar het strand getrokken.

De mensen die wel waren gekomen gaven allemaal acht aan de bordjes die vriendelijk verzochten ‘hier niet te lopen’ en zo het vers gezaaide gras een kans te geven.

We zagen hier en daar welliswaar een meiske in BH en slipje, maar het Vondelpark van de Vrijheid, Blijheid van de jaren zeventig was ver te zoeken.

Groot Melkhuis

Uiteindelijk zijn we zelf ook maar eens op een terrasje neergestreken, dit keer van het Groot Melkhuis.

We kochten ieder een broodje gezond, wat te drinken (water, sapje), een blueberry muffin, en een cappuccino.

De broodjes waren lekker, en ook echt heel gezond. Er zat behalve kaas immers alleen een klein schijfje tomaat en een toefje alfalfa op. Dat moest je dan nog zelf over het broodje verdelen, anders was die garnering in één hap verdwenen.

Maar goed, we hadden honger, en van self-service voedsel kan je nou eenmaal niet veel verwachten.

Overigens waren de muffins heerlijk, ondanks het feit dat ze uit een kleffe massa bestonden.

Maar het ergste was de ‘cappuccino’ — of wat daar hier voor doorgaat. Volgens ons mag het drankje die naam helemaal niet dragen. Wij kennen cappuccino. Echte cappuccino zoals die door Italianenen wordt gebrouwd en gedronken. En dit — wat ons bij het Groot Melkhuis als cappuccino is verkocht — is geen cappuccino.

We hebben niet opgelet uit wat voor machine het kwam, maar zagen bij de kassa al dat het drankje geen goede schuimlaag had. Dat beloofde niet veel goeds.

Inderdaad, eenmaal bij ons tafeltje buiten aangekomen was de schuimlaag al helemaal in elkaar gestort. Onze kopjes zagen er nu uit alsof er zeepzop aan de rand kleefde. Het beetje vocht dat overbleef — misschien een derde van het kopje — rook nergens naar, zeker niet naar koffie.

We hebben toch maar even geproeft. Je weet maar nooit. Maar nee, hoor. Het vocht bleek het kopje niet waard. Poe! Slootwater, denken we.

Wat jammer is dat toch. Zo’n ervaring verpest de dag natuurlijk niet, maar het is toch treurig dat je op zo’n mooie lokatie niet op een goede kop cappuccino kan rekenen.

Nog een minpunt: De luidspreker waaruit ieder moment zoiets klinkt als, “Nummer drie, je eten is klaar.”

Jammer.

Hier komen we niet meer terug.